Dimitris Fragakis
Snapshot: The Sureness of Immobility

Any object produced by painting is unique. The hand that creates a painting leads to the authenticity of an artwork which is essentially unrepeatable. The course of painting from faithful representation to abstraction or surrealism went through many stages and received influences internal and external, either from art theorists and critics or from mass media and techniques such as the invention of photography. In his emblematic essay The Work of Art in the Age of Mechanical Reproduction, Walter Benjamin sets out the concept of the aura of an artwork which can be reproduced, copied with precision and multiplied, thus undermining the standing of the object. Several years later, Susan Sontag pointed out that photography is branded by a reputation for realism and thus by the ease of reproducing and imitating the subject created and portrayed by the artist-photographer.
Everyday snapshots take up increasing amounts of space in our digital devices and demand increasing amounts of time or our gaze. The camera, as a constant tool, captures moments which are not instantaneously grasped or understood. The way this medium operates ever since it became widely available is like a tireless weapon that targets the subject and shoots. Like a hunter, the photographer stalks his surroundings, identifies his prey and shoots, as Susan Sontag puts it.
Today, in these liminal times, the scale on which the average western viewer is assaulted by images is such that any comparison with the situation as it was at the turn of the 20th century would be pointless. The artwork is no longer purely a museum item but is fetishised or revered outside its original context. The speed of information and images promotes a tendency to seek mass pleasure over the internet and a constant search for new material. In view of this, how much do we as viewers still value the notion of immobility?
In his solo exhibition Snapshot: The sureness of immobility, Dimitris Fragakis makes a visual analysis of the photographic condition of capturing the realistic, the objective but also the imaginary. Going beyond the narrow limits of representation, the photographic and sculptural works of Fragakis at the Depo Darm Gallery establish a visual context with elements he borrows from amateur photography and the “snapshot”. Speed and stillness, instant capturing and the wait for the registering, machine technique and human creativity, the closed frame and the open horizon are some of the principles through which Dimitris Fragakis approaches the scale of contemporary painting.
With the core of the exhibition featuring mainly paintings but also sculpture, digitally processed photos and pencil drawings, Fragakis questions the speed at which viewers take in the artwork. His creations generate a feeling of pause and wait against the bulimia of the photographic medium and the way we perceive the world around us. A surrealistic setting of two claustrophobic houses competing for access to a window that faces the sky; a soldier-hunter with bow and arrow at the ready stalking his approaching prey; an acrobat poised on his trampoline at the moment of his top jump — all these attest to the dreamlike aspect of the works in the show. Stereotypical images of everyday people captured at a moment of immobility. Portraits of individuals and views of melancholic factories turn into a dreamlike universe the things we usually consider ugly, dismissing them because of their momentary speed. The visual representations of Dimitris Fragakis have a purpose: to violate the condition of idealisation and narrate a momentary truth: the truth of the sense of security afforded by immobility.

Panagis Koutsokostas

SNAPSHOT

Ο Δημήτρης Φραγκάκης στην ατομική του έκθεση με τίτλο Snapshot "Η Βολή της Ακινησίας", πραγματεύεται εικαστικά τη φωτογραφική συνθήκη της αποτύπωσης του αντικειμενικού, του ρεαλιστικού, αλλά και του φαντασιακού.
Πέρα από τα στενά όρια που ορίζει η αναπαράσταση, τα ζωγραφικά και γλυπτικά έργα του Δημήτρη Φραγκάκη, τα οποία παρουσιάζονται δημιουργούν ένα εικαστικό πλαίσιο με δανεικά στοιχεία που προέρχονται από την ερασιτεχνική και πρόχειρη φωτογραφία Snapshot. Η ταχύτητα και η ακινησία, η στιγμιαία σύλληψη και η αναμονή της καταγραφής, η τεχνική της μηχανής και η ανθρώπινη δημιουργία , το κλειστό κάδρο και ο ανοικτός ορίζοντας είναι μερικές από τις αρχές της διαπραγμάτευσης του εικαστικού πάνω στην κλίμακα της σύγχρονης ζωγραφικής.

Snasphot: Η Βολή της Ακινησίας

Το κάθε αντικείμενο που προκύπτει από τη ζωγραφική είναι μοναδικό. Το χέρι που δημιουργεί έναν πίνακα οδηγεί στην αυθεντικότητα ενός έργου, το οποίο είναι —πρακτικά— ανεπανάληπτο. Η πορεία της ζωγραφικής από την ακριβή αναπαράσταση, μέχρι την αφαίρεση ή τον σουρρεαλισμό πέρασε από πολλά στάδια και δέχτηκε εσωτερικές και εξωγενείς επιρροές, είτε από θεωρητικούς και κριτικούς της τέχνης, είτε από μαζικά μέσα και αντικείμενα, όπως η ανακάλυψη της φωτογραφίας. Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν στο εμβληματικό του ιστορικό δοκίμιο με τίτλο Το Έργο Τέχνης στην Εποχή της Τεχνικής Αναπαραγωγιμότητάς του, περιγράφει την έννοια της «αίγλης» (aura) του κάθε έργου τέχνης που μπορεί να αναπαραχθεί, να αντιγραφεί με επακριβείς συνθήκες και να πολλαπλασιαστεί, κλονίζοντας με αυτόν τον τρόπο το κύρος του αντικειμένου. Αρκετά χρόνια αργότερα η Σούζαν Σόνταγκ επισημαίνει πως, η φωτογραφία συνοδεύεται από την αρνητική φήμη του ρεαλισμού και κατά συνεπαγωγή, από την ευκολία αναπαράστασης και μίμησης του θέματος που περιγράφει και δημιουργείται από τον καλλιτέχνη-φωτογράφο.
Oι καθημερινές πρόχειρες φωτογραφίες καταλαμβάνουν ολοένα και περισσότερο χώρο στις ηλεκτρονικές μας συσκευές και επιζητούν ολοένα και περισσότερο χρόνο από το βλέμμα μας. Η φωτογραφική συσκευή, ως ένα διαρκές εργαλείο, αποτυπώνει στιγμές που δεν είναι άμεσα καταληπτές ή κατανοητές. Η διαμεσολάβηση αυτού του μέσου, λειτουργεί από την αρχή της μαζικής του κυκλοφορίας ως ένα ακούραστο όπλο που στοχεύει το θέμα και πυροβολεί. Ο φωτογράφος, ως κυνηγός, στήνει ένοπλη ενέδρα σε όσα τον περιβάλλουν, αναγνωρίζει το θέμα του και πυροβολεί, όπως χαρακτηριστικά σημειώνει η Σούζαν Σόνταγκ.
Σήμερα, στην οριακή εποχή που διανύουμε, η επίθεση που δέχεται ο μέσος δυτικός θεατής από τις εικόνες και τα ψηφιακά μέσα είναι τόσο μεγάλη, που οποιαδήποτε συσχέτιση με τα δεδομένα των αρχών του 20ου αιώνα θα ήταν μάταιη και ασυνάρτητη. Το έργο τέχνης έχει πάψει πια να είναι αμιγώς μουσειακό και φετιχοποιείται ή λατρεύεται εκτός του πλαισίου που έχει δημιουργηθεί. Η ταχύτητα της εικόνας και της πληροφορίας δημιουργούν την τάση μαζικής απόλαυσης μέσω του διαδικτύου και μία διαρκή ζήτηση για νέο υλικό. Όμως, πόση αξία δίνουμε πλέον, ως θεατές, στην αξία και την έννοια της ακινησίας;
Ο Δημήτρης Φραγκάκης στην ατομική του έκθεση με τίτλο Snapshot: Η Βολή της Ακινησίας, πραγματεύεται εικαστικά τη φωτογραφική συνθήκη της αποτύπωσης του αντικειμενικού, του ρεαλιστικού, αλλά και του φαντασιακού. Πέρα από τα στενά όρια που ορίζει η αναπαράσταση, τα ζωγραφικά και γλυπτικά έργα του Δημήτρη Φραγκάκη, τα οποία παρουσιάζονται στην γκαλερί Depo Darm, δημιουργούν ένα εικαστικό πλαίσιο με δανεικά στοιχεία που προέρχονται από την ερασιτεχνική και «πρόχειρη» φωτογραφία (snapshot). Η ταχύτητα και η ακινησία, η στιγμιαία σύλληψη και η αναμονή της καταγραφής, η τεχνική της μηχανής και η ανθρώπινη δημιουργία, το κλειστό κάδρο και ο ανοικτός ορίζοντας είναι μερικές από τις αρχές της διαπραγμάτευσης του εικαστικού Δημήτρη Φραγκάκη πάνω στην κλίμακα της σύγχρονης ζωγραφικής.
Έχοντας στον εκθεσιακό πυρήνα της έκθεσης κυρίως ζωγραφικά έργα, αλλά και γλυπτά, ψηφιακά επεξεργασμένες φωτογραφίες και σχέδια σε μολύβι, ο Φραγκάκης θέτει σε αμφισβήτηση την ταχύτητα πρόσληψης του εικαστικού έργου από τον θεατή. Τα έργα του Δημήτρη Φραγκάκη δημιουργούν την αίσθηση της παύσης και της προσμονής απέναντι στη βουλιμία του φωτογραφικού μέσου και του τρόπου που προσλαμβάνουμε τον κόσμο που μας περιβάλλει. Ένα σουρρεαλιστικό σκηνικό δύο κλειστοφοβικών σπιτιών που παλεύουν, προκειμένου να διεκδικήσουν ένα άνοιγμα σε ένα παράθυρο που κοιτάει προς τον ουρανό, ένας στρατιώτης-κυνηγός που βρίσκεται σε αναμονή κρατώντας το τόξο του πριν την επίθεση στο επερχόμενο θήραμα, ένας ακροβάτης που αποτυπώνεται πάνω στο τραμπολίνο του τη στιγμή του κορυφαίου άλματός του, αποτελούν δείγμα της ονειρικής διάστασης των έργων της έκθεσης. Στερεοτυπικές εικόνες καθημερινών προσώπων που προσλαμβάνονται σε μία ακίνητη στιγμή. Πορτρέτα ανθρώπων και φωτογραφίες μελαγχολικών εργοστασίων μετατρέπουν σε ονειρικό σύμπαν, όσα θεωρούμε άσχημα και τα προσπερνάμε λόγω της στιγμιαίας ταχύτητάς τους. Οι εικαστικές αναπαραστάσεις του Φραγκάκη έχουν έναν σκοπό: να παραβιάσουν την αίσθηση της εξιδανίκευσης και να εξιστορήσουν μία στιγμιαία αλήθεια. Της ασφάλειας που προσφέρει η ακινησία.

Παναγής Κουτσοκώστας